moja historia 2

hmmm jakby to powiedzieć, żeby nie brzmiało dziwnie, ale NIE MAM CZASU i nadal mam kłopot z internetem 😉

Nie wiem czy ktoś tu jeszcze poza Promyczkiem zagląda, mam trochę zaległości w opisie wydarzeń, które mam nadzieję choćby dla swojej pamięci nieco nadrobić.

Aktualnie spędzam każdą wolną chwilę w ogrodzie i nadrabiam zaległości w sianiu i sadzeniu z marca/kwietnia, ale wczoraj wyszłam na prostą! WRESZCIE! Wszystko zostało zasiane co miało być zasiane i zasadzone też. Teraz jeszcze tylko dosieję gdzieniegdzie kwiaty i pozostaje tylko pilnowanie chwastów, a tych zapewne będzie dużo i często, bo im teren wyszarpaliśmy i pchają się biedaki 😉 Do ogrodu jeszcze wrócę i pokażę jak zmiany się poczyniły w tym roku, dla nas kolejny krok do przodu.

Najpierw jednak kilka słów o porodzie i Józiu.

Miałam nie pisać tym razem o porodzie, ale podczas którejś ostatniej rozmowy w koleżanką uświadomiłam sobie, że może jednak warto i może jakaś moja uwaga komuś się przyda, gdyby próbował rodzić siłami natury po cesarskim cięciu. 

Bardzo zależało mi by spróbować urodzić sn po pierwszym cc , zwłaszcza, że wtedy niewiele brakowało by się udało (TU trochę opisałam). 

Tym razem zaczęłam falstartem na początek 39 tygodnia, o czym wcześniej pisałam, i generalnie od tego czasu przez 3 tygodnie byliśmy w nieustannej gotowości i chyba można uznać, że trwały ćwiczenia przedporodowe. Jak to pięknie zostało określone, że miałam poród pełzający. Jak wyjaśniła mi Pewna Położna po cesarskim cięciu organizm powoli się przygotowuje do porodu, skurcze też trwają w dłuższym okresie czasu, by przygotować macicę do wysiłku porodowego. Ta informacja bardzo mi pomogła, bo ustawiła mi właściwe proporcje w głowie i nie dała zwariować podczas skurczy, które nagle zanikały.

Ciągły mi się te trzy tygodnie niemiłosiernie, porodu wyczekiwałam bardzo niecierpliwie, a przez cały czas z przerwami skurczyło i skurczyło. Od 41 tygodnia jeździłam codziennie z torbą do szpitala na KTG i za każdym razem odmawiałam przyjęcia na oddział. Torba była zachowawczo gdyby cokolwiek było nie tak.

Zamiast mieć święty spokój i skupić się na tym co trzeba to albo najpierw lekarz robił kłopot ze zwolnieniem lekarskim i kazał kłaść się do szpitala (skończyło się wcześniejszym macierzyńskim, dwa dni za nim chodziłam bo jak ne dał zwolnienia to potrzebowałam zaświadczenie do macierzyńskiego itd.) albo kilka osób dzwoniło i mnie ustawiało przez telefon, że powinnam się kłaść do szpitala, bo już jestem po świętym terminie.

Po tych trzech tygodniach nie wierzę w żadne "wzmacniacze" porodowe, schodów nie próbowałam, bo na wsi o nie trudno 😉

Po dwóch prawie nie przespanych nocach w niedzielę rano stwierdziłam, że z pewnością po badaniu KTG już nie odmówię przyjęcia na oddział. Zatem po odwiezieniu Marceli w bezpieczne miejsce udaliśmy się na wycieczkę porodową i chociaż czułam się jeszcze średnio porodowo Pani na wejściu od razu stwierdziła "O Pani z porodem", więc chyba coś po mnie było widać 😉

Kolejne KTG było ok, usg wykazało niby wagę 4000, Pan Doktor usilnie cały czas namawiał na cc, zupełnie nie mogąc pojąć że chcę porodu fizjologicznego, zwłaszcza, że nie było żadnych przeciwwskazań do cc. Nie wiem czy był nakaz odgórny, ale zostawili mnie na cały dzień na porodówce prawie wcale się mną nie interesując 😉 A przepraszam co jakiś czas KTG mi robili, ale podobno skurcze były za słabe. Świadomie pisze podobno, bo gdy przyszła kolejna zmiany położna na dzień dobry po spojrzeniu w zapisy od razu stwierdziła, ale przecież Pani JUŻ rodzi 😉

I nagle okazało się, że mam 5 cm rozwarcia i fajną położną do rodzenia 🙂

I lekarz nowy się pojawił, który ucieszył się na mój poród fizjologiczny. 

W każdym razie po około godzinie poród się rozkręcił i doszłam do 9 cm, podczas badania lekarz stwierdził, że zaleca cc, bo dziecię zbyt duże i może utknąć w kanale rodnym. Z takimi informacjami nie dyskutuję, więc skończyło się znowu cc. Niestety.

Podczas cc okazało się, że Józef waży 4800 i jest czarny, co osobiście na mnie zrobiło największe wrażenie 🙂 I urodził się w dniu 90tych urodzin swojej prababci 🙂

Jakby co następny też próbuję siłami natury 🙂

Józef jest super! Śpi, je i waży już ok. 6500 - zatem rośnie!

A Marcelina. 

Pierwszej nocy jednak obudziła się  z płaczem i żalami, że ją zostawiłam, że sobie poszłam, że mnie nie było itd. - jak się potuliłyśmy i naopowiadałyśmy sobie samych dobrych rzeczy to poszła spać dalej i sprawa mojej nieobecności została załatwiona i wyjaśniona.

Bycie starszą siostrą to inny temat - od początku zaglądała do Józia, krzywdy mu nie robi, ostatnio go nawet zaczepia i zagaduje, jak karmię to się bawi przy nas, jest trochę zazdrosna, była przez 2-3 tygodnie wrzaskliwa, ale już jej przechodzi (na szczęście!) i zrobiła się baaardzo przytulaśna 🙂